jan
19
2013
Sophie Meester
Author: jeroenstamgast20 November 1992
Daniel stapte op de boot, gevolgd door Michael, Sophie, Susan, Tatiana, Anthony, en Marloes.
Hij keek rond, moesten ze hier nou een hele week op dit barrel zitten?
Een vakantietripje met 7 mensen op deze roestbak?
‘’Ach ja’’ dacht Daniel Het is tenminste iets en het is zonder ouders.
Daniel sprak de groep aan ‘’Oke jongens, we hebben 3 kamers op deze boot, We zullen moeten delen, dus… Wie er als eerste is !!’’
De groep kwam in actie en rende vervolgens de boot in om hun kamers te verdelen.
Tatiana en Marloes gingen samen in kamer 1, Sophie en Susan gingen samen in kamer 3 De enige die over waren zijn Michael,Anthony en Daniel zelf.
Ze stapten de kamer in
Best ruim vond Daniel.
‘’Ho eens even’’ sprak Anthony ‘’Er is maar 1 stapel bed, Waar komt de derde persoon van ons dan?’’
‘’Ja inderdaad, Ik heb geen zin in een jongen in mijn bed hoor, alleen meisjes zijn altijd welkom’’ grapte Michael
‘’Rustig maar, ik heb een lucht bed meegenomen, jullie kunnen in het stapelbed slapen .’’ zei Daniel terwijl hij zijn tas op de grond zette.
‘’Nou, nu je het zegt.. Een luchtbed klinkt wel beter dan een stapel bed.. en ik word ook snel zee ziek..’’ Zei anthony
‘’Wil jij op het luchtbed dan?’’vroeg Daniel terwijl hij Anthony aan keek.
‘’Als het mag, heel graag’’ antwoordde hij
Daniel pakte zijn opgerolde luchtbed en gooide het richting Anthony.
‘’Bedankt gast’’ zei Anthony.
Toen de kamers gereed waren, of nou ja.. leefbaar, ging iedereen richting de stad om wat te eten, om vervolgens met een volle buik terug te keren.
Eenmaal aangekomen waren ze klaar om te vertrekken, Daniel startte de boot en ze verlieten de haven, De zon scheen op het water en er waren kleine golfjes.
De dames lagen te zonnen op het dek in hun bikini, en de jongens zaten elkaar nat te spatten met het koele water.
Toen ze een aantal uurtjes gevaren hadden, maakten ze een stop in het midden van de zee, Zodat mensen konden zwemmen en plezier maken.
Daniel liet het anker uit, trok zijn zwembroek aan, deed zijn shirt uit, en sprong in het water. Marloes en tatiana schrokken op, Kennelijk was wat van het zeewater over hun heen gekomen.
‘’Daniel! Kijk eens uit wil je?!’’ snauwde Marloes terwijl ze haar zonnebril weer op zetten.
‘’Nee!’’ antwoordde Daniel met een grijns op zijn gezicht
De zon vertrok, het werd al laat, een volle maan verscheen en verlichtte wat van de duisternis.
De 7 kinderen gingen bij elkaar zitten op het dek, kletsten nog wat, veel gelach. Uiteindelijk vertrok iedereen richting hun kamers om te rusten.
Na wat gewoel, gezucht, gapen, en wat keren dat het laken naar beneden viel, was Daniel het zat, Hij kon gewoon niet slapen.
Hij sloop zijn kamer uit en liep het dek op.
Hij tuurde vooruit richting de volle maan, Hij zuchtte diep, sloot zijn ogen, ademde frisse lucht in.
Toen hij zijn ogen weer opende, zag hij wat vreemds.
‘’Mist? Hoe komt dat nou weer hier? Een seconde geleden was het hier nog niet..’’ dacht Daniel.
De mist kwam dichterbij en hing rondom de boot, Er was wat vreemds aan die mist, Het had een rare kleur, en het bewoog zo snel.
Daniel stak zijn hand uit en greep in de mist, Het gleed langzaam over zijn hand, Het voelde koud aan.
Hij zuchtte en dacht ‘’het is maar mist, kalm aan zeg…’’
Toen hij zich omdraaide zag hij dat de mist de boot in ging
Hij stapte vooruit ,ging naar binnen en hij sloot het luik, De mist was in de boot en baande zich een weg onder alle deuren door.
Hij draaide zich om, Hij hoorde een raar geluid van kamer 1.
Hij stond voor kamer 1 waar Tatiana en Marloes overnachtten en klopte op de deur.
Er was geen geluid meer, pure stilte.. Misschien had hij het zich verbeeld?
Plotseling kwam er een luid gekrijs uit de kamer, Daniel schrok en opende de deur.
Hij schrok zich helemaal lam, Zijn hart sloeg wel 10 keer per seconden, Zijn ogen werden zo groot als een tennis bal, want in de kamer, Lagen Tatiana en Marloes allebei op de grond, omringt door bloed, Tatiana was overduidelijk vergaan, Marloes strekte haar arm uit naar Daniel, ‘’Hel…. Help… mij’’ zei ze zachtjes terwijl haar lichaam schokte en haar hoofd neer viel op de houten vloer.
Daniel wou haar redden, maar werd uit de kamer getrokken en de deur werd dichtgesmeten.
Hij keek achter zich, Niemand? Wie heeft hem eruit getrokken? Wat is er gebeurd met Marloes en Tatiana? Wie of wat heeft hen iets kunnen aan kunnen doen in het midden van de oceaan?
Hij besloot naar zijn kamer te gaan en iedereen gelijk wakker te maken, maar hij werd tegen gehouden, alsof hij vast zat,
De deur van kamer 1 ging langzaam krakend open, De kamer was leeg! Alsof er nooit iets gebeurd was, Geen bloed, geen meisjes, Helemaal niks, alleen een beetje mist nog van buiten die vervolgens richting the gang zweefde .
Daniel kwam los, en liep de kamer in.
Het was compleet leeg,! Ook hun spullen waren weg.
Niks onder het bed, geen teken van leven te vinden.
Daniel keek in de bedden, ook niks..
Vervolgens hoorde hij gerommel in zijn eigen kamer.
Hij liep er op af, en wou de deur openen, maar hij was op slot.
‘’Jongens doe die deur onmiddellijk open!’’ zei Daniel luid terwijl hij op de deur bonkte.
Geen geluid uit kamer 2
‘’Jongens!!’’ schreeuwde hij tegen de deur.
Anthony deed de deur open, terwijl hij in zijn ogen wreef zei hij ‘’Wat moet je nou man? Het is 3 uur in de nacht!’’
Daniel greep hem vast ‘’Marloes en Tatiana zijn dood Anthony!’’ zei Daniel in zijn gezicht
Anthony keek hem met open mond aan ‘’Maak geen grapjes gast, ben je serieus??’’
‘’Ik ben nog nooit zo serieus geweest’’ zei Daniel ‘’Ik zal het laten zien, Loop even mee’’
Met zijn tweeën liepen ze richting kamer 1, Daniel wees de kamer in.
‘’Zie je wel? Ze zijn er niet, en hun spullen zijn weg!’’
Anthony zuchtte ‘’Man, jij hebt wat slaap nodig, ze zitten waarschijnlijk gewoon boven te kletsen.. Of aan het zwemmen’’
‘’Maar!’’ protesteerde Daniel.
‘’Maar niks’’ antwoordde Anthony ‘’Kalm gewoon en ga slapen, Morg….’’
Anthony kon zijn zin niet afmaken Sophie tikte hem aan op zijn schouder.
Hij draaide zich om en zag dat Sophie aan het huilen was
Ze had haar hand op haar schouder, er kwam veel bloed uit.
‘’Sophie! Gaat het? Je arm!’’ Zei Daniel angstig.
‘’Het gaat niet Dan’’ snikte ze ‘’ Michael en Susan zijn dood… En ik ook bijna!’’
‘’Wat!!!??’’ schreeuwde Anthony
‘’Ze zijn dood!! Ze lagen in mijn kamer, dood, en nu zijn ze plotseling verdwenen!
De mist gaat ons pakken jongens!’’ zei Sophie met tranen in haar ogen
‘’dan zijn alleen wij drieën over.. ‘’ zuchtte Daniel.
‘’Maar Marloes en Tatia..’’ probeerde Sophie nog te zeggen, maar Daniel schudden zijn hoofd.
‘’ Maar.. wat bedoelde je met mist Sophie?’’ vroeg Daniel terwijl hij zijn hand op haar andere schouder legde.
‘’Die mist maakt ons allemaal af! Ik weet niet precies hoe het kan, Maar hij heeft alle andere af gemaakt!’’ zei Sophie onrustig.
‘’Ik wist wel dat er iets mis was met die mist.. ‘’ zuchtte Daniel.
Anthony keek schaapachtig naar Sophie en Daniel.
‘’Wat nou Anthony? Geloof je me niet?’’ vroeg Sophie.
‘’Jongens..’’ zuchtte Anthony ‘’Het is maar mist.. Mist kan helemaal niks! ‘’
‘’Zeg dat maar niet te hard..’’ zei Daniel zacht.
‘’Mist kan helemaal niks!!’’ schreeuwde Anthony door de boot heen.
Plotseling werd hij razend snel in kamer 1 gesleurd, Hij schreeuwde en riep Help!
De deur ging dicht, Daniel beukte met zijn zij tegen de deur, Maar toen de deur open ging was het al te laat.. Anthony lag morsdood op de vloer.
Sophie verbleek en kreeg tranen in haar ogen, Daniel omhelsde haar.
‘’We moeten hier echt weg!’’ zei hij
‘’Maar hoe? We zijn in the middle of nowhere! ‘’ zei Sophie
Ze keek Daniel angstig aan.
Ze schrok op ‘’Daniel! Ik zit vast!’’ zei ze
‘’Nee! Niet jij! Jou mag niks over komen!’’ zei hij tegen haar.
‘’Het is te laat! red jezelf!’’ zei Sophie in paniek.
‘’Ik laat je niet alleen!’’ zei hij
‘’Alsjeblieft? Ga!’’ zei ze‘’red jezelf alsjeblieft!’’
‘’Maar!’’ probeerde Daniel nog, Sophie drukte haar lippen tegen de zijne, net voordat ze elkaar nog in de ogen konden kijken werd Sophie naar achter getrokken.
‘’Red jezelf Daniel!!’’ schreeuwde ze nog.
Ze werd kamer 3 in gesleurd en de deur viel dicht, Daniel probeerde de deur open te breken, Maar helaas, Zij lag op de vloer omringt door een plas bloed.
Daniel streek nog met zijn hand door haar haar, en rende gauw weg.
De mist was in de hal, en hij hoorde stemmen.
‘’het is jou tijd Daniel…. ‘’
Hij zat met zijn handen in zijn haar.
‘’Nee!’’ schreeuwde hij
Hij rende door de mist heen richting de deur.
Iets greep in zijn been en hield hem tegen
Hij voelde iets om zijn nek gaan, alsof hij vastgegrepen werd, daarna werd in de lucht getild en kon geen adem meer halen, zijn beeld werd bijna zwart door luchtgebrek, totdat iemand hem uit de mist trok.
Hij opende zijn ogen en zag dat het Sophie was.
‘’Maar! Ik zag? En bloed en..’’ stamelde Daniel.
‘’Ik… was nog niet…. helemaal dood… Ik heb mijn laatste .. kracht.. aan jou gegeven.. Ga alsjeblieft…….’’ zei ze zacht, Haar ogen sloten, en haar ademhaling stopte.
Ze was nu echt weg..
Daniel wou bijna een traantje laten vallen, Maar dat kon niet, Hij moest nú weg!
Hij schopte de deur open, rende naar buiten, en sprong in het water.
Hij hijgde en keek achter zich, De mist nam het schip over, Het was overal.
Langzamerhand werd het anker naar binnen getrokken en voer het schip uit zichzelf weg.
Daniel keek het na,
Hij zwom richting de haven en greep een stuk hout wat een eindje verder lag.
Na een tijd zwemmen had hij de aandacht van een andere boot getrokken en werd hij binnen gebracht.
Het is nu 20 jaar geleden dat dit alles heeft plaatsgevonden
Maar elk jaar komt Daniel nog naar de haven en herdenkt wat er die dag allemaal gebeurt is.. Niemand geloofde hem, iedereen denkt dat hij gek is.
Maar toch als hij op die dag bij de pier staat kan hij het bootje van 20 jaar geleden omringd door mist zien rond dwarrelen op de grote oceaan, met Marloes, Tatiana, Michael, Anthony en Sophie, op het dek zwaaiend naar hem..