De Tijd en zijn passanten
Het is vandaag vrijdag 8 december 2017, iets na tienen in de avond.
Ik ben alleen thuis en kijk naar een sinterklaasgedichtje in klad dat ik gevonden heb tussen allerlei paperassen in de grote lade van mijn oude PTT-bureau.
Eigenlijk was ik van plan geweest om nog wat te lezen in het boek dat ik voor me heb liggen maar een zekere onrust had me daarvan weerhouden.
Ik lees het rijmpje dat ik in 2011 geschreven heb voor een meisje uit mijn klas waar ik het lootje van getrokken had en ga weer terug naar de tijd dat ik onderwijzer was.
Madrid, 5 december 2011
Lieve Iris
Wie stuitert daar lachend door de school
Wie verkoopt luidruchtig opgewonden apenkool
Wie hoor je boven alles uit
Wie vliegt er ergens gierend tegen een ruit
Wie valt er lachend op de grond
Wie strooit er voortdurend onzin in het rond
Dat is Iris, bron van onrust in groep 8
Maar ze is ook lief en haar karakter dat is zacht
Ze zorgt voor warmte en gezelligheid
Ze wil iets, daar kan ze al die eigenschappen kwijt
Later wil ze werken in café of restaurant
Al kletsend bedienen en alles fijn aan kant
Het wordt vast een goed lopende zaak die ze runt
Met Iris zelf natuurlijk als stralend middelpunt
Iris, en dat wil Sint nog even kwijt
Hij vindt je echt een leuke lieve meid!
Sinterklaas
Iris was inderdaad een van die kinderen waar ik een zwak voor had omdat ze zo lekker ‘kind’ was.
Ze rommelde maar wat aan en flapte alles eruit wat in haar opkwam.
In de klas kwam dat wel eens niet gelegen maar ik had daar geen problemen mee omdat ze nou eenmaal zo was en ze door haar vrolijke spontaniteit ook gezelligheid bracht.
Ik ben benieuwd wat er van haar geworden is en wat er verder nog van haar zal worden.
Want dat heb je als onderwijzer natuurlijk.
Je trekt een jaar intensief met elkaar op en daarna verlies je elkaar uit het oog.
Af en toe kom je nog wel eens een oud-leerling tegen en maak je een praatje met elkaar.
Vaak zie ik dan door het huidige uiterlijk heen het kind nog voor me dat het ooit was maar dat het nu natuurlijk niet meer is.
Sommige kinderen zijn zelfs onherkenbaar veranderd, getekend door het leven of juist opgeknapt.
Toch blijf je voor hen, als je ze tegenkomt , die onderwijzer van vroeger en zij zijn weer even het kind uit de klas van toen.
Dat had ik zelf ook als ik heel af en toe eens een leraar van vroeger tegenkwam .
Ik spreek nu in de verleden tijd omdat de kans dat ik nog een exemplaar tegen het lijf zal lopen, gezien mijn leeftijd, wel niet groot zal zijn.
Meestal blijft het bij een vrijblijvend praatje maar soms komt het tot een echt gesprek.
Jaren geleden kwam ik eens een knappe vrouw tegen die mij aansprak en die ik in eerste instantie niet herkende.
Het bleek een oud-leerling van mij te zijn.
Ze wilde me graag iets vertellen en vroeg of ze daarom bij me langs mocht komen.
Ik gaf haar mijn adres en een week later kwam ze inderdaad op bezoek.
Toen ze nog bij mij in de klas zat, had ze me op een dag in vertrouwen genomen en verteld dat haar vader een relatie met een andere vrouw dan haar moeder had.
Thuis was er vaak ruzie en ze voelde zich bang en machteloos.
Ik bood haar dat schooljaar regelmatig een luisterend oor en probeerde haar op te beuren, voor zover dat natuurlijk mogelijk was.
Professionele hulp van buitenaf wilde ze absoluut niet.
Ze had me pas in vertrouwen genomen nadat ik beloofd had dit aan niemand te vertellen, wat ik inderdaad ook niet gedaan heb.
Na het verlaten van de basisschool, heb ik haar niet meer gesproken.
Vanuit het voortgezet onderwijs hoorden we, bij het doorspreken van onze oud-leerlingen, dat zich geen problemen voordeden en ik hield me inmiddels bezig met de kinderen die ik toen weer in de klas had.
Om eerlijk te zijn dacht ik niet zo veel meer aan haar.
Na wat algemeenheden tijdens de koffie bij mij thuis vertelde ze me dat er wel méér aan de hand was geweest dan wat ze me indertijd verteld had maar dat het nu, na een moeilijke jeugd, goed met haar ging en dat ze het belangrijk vond dat ik dat wist.
Ik voelde me wat ongemakkelijk omdat ik door wat ze vertelde tot de conclusie was gekomen dat ik als onderwijzer niet doortastend genoeg was geweest.
Bovendien nam ik het mezelf kwalijk dat ik, na haar vertrek van de basisschool, geen contact met haar gehouden had.
Zij zag dat gelukkig anders.
In dat jaar dat we af en toe een gesprekje hadden, was de basis gelegd voor een houding om met de situatie om te kunnen gaan en dat wou ze me na al die jaren ook laten weten.
We praatten verder nog wat over koetjes en kalfjes en toen stapte ze weer op.
Sindsdien heb ik nooit meer iets van haar vernomen.
Zo gaan die dingen.
Op een bepaald moment kan iets belangrijk zijn, om daarna zijn urgentie te verliezen.
Zo zullen het sinterklaasfeest met de surprises en gedichten in 2011 op dat moment ongetwijfeld veel betekend hebben voor de kinderen maar daarna vervaagt de herinnering aan die gebeurtenis en de mensen die daar deel van uitmaakten.
Tenslotte zijn we niet méér dan passanten in de tijd.
Het is nu trouwens zaterdag 9 december en het loopt tegen enen.
Posted in Ingrediënten |