Archive for the ‘Stamgasten’ Category

Teus Taekema

Author: jeroenstamgast

 

 

The Church of Doom

It was a dark night and it was raining cats and dogs. I was in a car, my friend, called Jake, was driving. He said I had to come. “My dear friend, I beg you, I really need your help. Please come, I will explain everything to you. Just come, I need you!” is what he said. I came of course, he was a very good friend, we knew each other since we were four years old. When I arrived in his house, he immediately grabbed my hands and pulled me to his car. He didn’t say anything at all, he just drove. And I hadn’t said anything until now either. “So… where are we going?” I asked him, a little nervous as it was very strange for him to be silent. He didn’t answer, he just stared forward, driving way too fast. He was very lucky this was a road with like three cars a year on it, so the cops didn’t patrol it. “Well? Where are we going?” I asked again with the same response as before, nothing. I sighed and stopped trying. After twenty minutes he said something. “We’re going to meet someone and you don’t know that person, so don’t ask.” And after that, we both remained silent.
After fifty minutes, something went horribly wrong. We were in a wood with some mountains, and I heard thunder coming down. I got a little nervous because I was scared the thunder would hit the car or a tree, but it didn’t. What did happen was that the car ran out of gas. Jake got out and told me with an ice cold voice I had to follow him. “Don’t worry, I planned this, this is what he wanted…” he mumbled. We were walking towards a mountain now, in the dark, while it was storming. So, I was scared. After some minutes, we reached the mountain. “Jake, are we really going to climb? Now? With this weather?” I asked him. He didn’t answer and just walked closer to the mountain and began to climb. I shrugged and followed, while I was cursing him in my mind.
Two hours passed and we could see the top of the mountain. Jake didn’t climb anymore, he walked to some sort of church. I had to run to catch up with him. “Hey! Is this really a good idea?” I asked him, a bit out of breath. “Yes, you’ll see why” He said while he had a creepy smile. A shiver went through my back. Something was wrong, something was terribly wrong. I just knew it… the church was getting closer, and the weather was getting worse.
When we went inside, I shivered for no reason. It was dark in the church. “Do you have a light?” I asked Jake. “Dude, do you mean you want to smoke, in a church made out of wood?! What the hell!” he answered, nearly yelling and being a little bit like his normal self. “No! Not to smoke! To see where I’m going!” I said, a bit annoyed. “Oh, well, I do have a lighter…” he said while he was searching his pockets. When he finally found it, he gave it to me. I turned it on and looked around. I couldn’t see much, but I did find some candles, so I lightened one. With candle light everything looked scary. Big moving shadows everywhere. With more light, I could finally see the room, so I looked around. It was a big, old room with cobwebs everywhere. “Oh god, I really have to pee man…” Jake said. “Welcome back Jake…” I mumbled. “There’s got to be a toilet somewhere in this church, right?” He said to me. “You look for some gas, while I look for a toilet.” Sure, I’ll do the work, I thought. I started to investigate the room and found a burned book. “How did this burn without the church being burned to ash… this is just weird.” I murmured to myself. Except the book, there wasn’t anything I could use, and nor any gas. I walked to one of the four doors and opened it. “Dude! Close it! I’m doing my thing here!” Jake yelled to me. “Sorry…” I answered and immediately closed the door. I walked to a different door and tried to open it. This one was locked. Great, just what we need, a locked door, I thought. I sighed and walked to the last unopened door. This one wasn’t locked, and I opened it. I nearly threw up when I saw a corpse was hanging in the middle of the room. The dead body was holding a key in his hand. “No way I’m going to touch that body…” I said to myself. I looked around and thanked God when I saw a broom. I grabbed that broom and tried to get the key with that. After two minutes awkwardly poking the corpse, it finally dropped the key. I slowly walked closer to get the key, then remember a zombie movie and walked back again. I used to broom to get the key and cursed the creator of zombie movies. Why did zombies have to be evil, why can’t they just be friendly? The once lived, right? I sighed in relief and got out of the room. When I was out of the corpse-room, I immediately closed the door and barricaded it with the broom. Then I unlocked the locked door. Before I opened it, I took a deep breath. I closed my eyes and opened the door. It took me five minutes to convince myself it couldn’t be worse than a corpse, so I opened my eyes. This had to be the main hall, with a lot of seats and a stage where the priest would speak. When I looked around I noticed all the holy crosses were upside down. I walked through the hall and sat down on a seat. Then I looked down and I was startled by what I saw. Written in blood ‘No no no no no no! 666 Don’t listen to him! 13 You’ll die! I’ll die! Help m—’ the last part was a line of blood. I stared at it, in shock, and didn’t know what to do. For some reason the chamber got cloudy. How is this possible? This isn’t outside, it shouldn’t be cloudy here… “Help! Help me! It’s-” Jake yelled it fear. What was going on there? Then I heard the creepiest laugh I’ve ever heard. I ran to the door and tried to open it. The door was locked. I threw the candle at the door, and all I did was setting the room on fire. Then I remembered I had the key for that door and opened it. I ran to the place where Jake would be and all I found were his keys and some blood. In the toilet was blood as well. I looked around and found his watch. I looked at it. 00:00 was what it said. I looked out of the window and saw the moon, red like blood. I kept staring at the moon. After some minutes or hours, I couldn’t tell, I Yelled in fear and ran back to the main room. I saw a face in the moon, Satan’s face. I looked around and saw that this room was on fire now. I got even more scared and ran outside. I quickly glanced at the moon and it looked like Satan was looking at me. I turned around and saw Jake’s body, standing. But not like a living man, more like some sort of robot. He turned around and looked at me. I saw his creepy smile while his eyes were still looking scared. “J-Jake?” I ask. His only answer was a creepy laugh. I got scared and ran away, forgetting we were on a mountain. I looked down and saw I was on a cliff. I glanced back over my shoulder and saw Jake’s body, with a broken neck, walking toward me. “No one destroys my church” Jake’s said. His eyes were glowing red. “Please, I’m you friend!” I begged him. “Satan doesn’t need friends” the body answered. The body began to run to me. I just stood there, frozen in terror. I’d die here, just like Jake. And the worst thing, Nobody will ever hear about this. I closed my eyes and made a decision. “Satan, you won’t kill me, you won’t have my soul” I whispered. I took a deep breath and jumped.

When I was falling, everything seemed to go in slow-motion. I looked behind me and saw Jake’s body falling too, without the creepy smile or the red eyes. Just a lifeless body. Then I looked down again. The sun got up, so I could see where I’d land. I didn’t care about where I would land, so I closed my eyes while everything was still slow-motion. Then I got curious and looked down. Was that… No! It can’t be! I was falling in a portal, probably to hell! My eyes widened while I saw my whole life in two seconds. Then I fell through the portal and passed out.
I got up and looked around. I was in some sort of business room. I walked to a chair and sat down. “So, this is better?” a voice asked. “Yes, Satan” I answered. “I can make sure you’ll live forever.” Satan offered. “What do I have to do for this great gift?” I asked him. “Watch the dead, wear a black dress and have this scythe. Oh, and do whatever I say.” Satan said. “By the way, if you refuse, I’ll make sure your family will die and go to Hell. So you can’t refuse.” He added. “I understand, master.” I said, this was going to be the worst life ever. “Do you accept?” Satan asked. “Yes, master, I’ll have to” I answered. “Good, now, have this mirror and look at yourself” he said and he gave me a mirror. I saw myself, and I was getting scared of myself. “Your name will be Grim Reaper.” Satan said. “But… wait… you didn’t have a Grim Reaper yet?” I asked “Yes, but that was Jake, and he didn’t want to get your soul, so I fired him. Pretty ironic, you burned down his house, so you ‘fired’ him. And that’s why you’re here.” Satan told me. I got sick, from myself and from everything that was happening here. “But… he was a human!” I said. “Yes, that’s why you aren’t a human anymore. He abused the human form” Satan said. “Now, go, there are a lot of people dying and that means there are a lot of souls to get.” Satan said. “I order you to go, my new Grim Reaper!” Satan yelled. “Yes sir” I said. I was changing, not just from outside, I was a walking skeleton with a rope and a scythe, but from inside as well. I am the new Grim Reaper.
If you’re reading this, look behind you! You’ll be able to look me in the eyes before I do my job.

Sophie Meester

Author: jeroenstamgast

20 November 1992

Daniel stapte op de boot, gevolgd door Michael, Sophie, Susan, Tatiana, Anthony, en Marloes.
Hij keek rond, moesten ze hier nou een hele week op dit barrel zitten?
Een vakantietripje met 7 mensen op deze roestbak?
‘’Ach ja’’ dacht Daniel Het is tenminste iets en het is zonder ouders.
Daniel sprak de groep aan ‘’Oke jongens, we hebben 3 kamers op deze boot, We zullen moeten delen, dus… Wie er als eerste is !!’’
De groep kwam in actie en rende vervolgens de boot in om hun kamers te verdelen.
Tatiana en Marloes gingen samen in kamer 1, Sophie en Susan gingen samen in kamer 3 De enige die over waren zijn Michael,Anthony en Daniel zelf.
Ze stapten de kamer in
Best ruim vond Daniel.
‘’Ho eens even’’ sprak Anthony ‘’Er is maar 1 stapel bed, Waar komt de derde persoon van ons dan?’’
‘’Ja inderdaad, Ik heb geen zin in een jongen in mijn bed hoor, alleen meisjes zijn altijd welkom’’ grapte Michael
‘’Rustig maar, ik heb een lucht bed meegenomen, jullie kunnen in het stapelbed slapen .’’ zei Daniel terwijl hij zijn tas op de grond zette.
‘’Nou, nu je het zegt.. Een luchtbed klinkt wel beter dan een stapel bed.. en ik word ook snel zee ziek..’’ Zei anthony
‘’Wil jij op het luchtbed dan?’’vroeg Daniel terwijl hij Anthony aan keek.
‘’Als het mag, heel graag’’ antwoordde hij
Daniel pakte zijn opgerolde luchtbed en gooide het richting Anthony.
‘’Bedankt gast’’ zei Anthony.
Toen de kamers gereed waren, of nou ja.. leefbaar, ging iedereen richting de stad om wat te eten, om vervolgens met een volle buik terug te keren.
Eenmaal aangekomen waren ze klaar om te vertrekken, Daniel startte de boot en ze verlieten de haven, De zon scheen op het water en er waren kleine golfjes.
De dames lagen te zonnen op het dek in hun bikini, en de jongens zaten elkaar nat te spatten met het koele water.
Toen ze een aantal uurtjes gevaren hadden, maakten ze een stop in het midden van de zee, Zodat mensen konden zwemmen en plezier maken.
Daniel liet het anker uit, trok zijn zwembroek aan, deed zijn shirt uit, en sprong in het water. Marloes en tatiana schrokken op, Kennelijk was wat van het zeewater over hun heen gekomen.
‘’Daniel! Kijk eens uit wil je?!’’ snauwde Marloes terwijl ze haar zonnebril weer op zetten.
‘’Nee!’’ antwoordde Daniel met een grijns op zijn gezicht
De zon vertrok, het werd al laat, een volle maan verscheen en verlichtte wat van de duisternis.
De 7 kinderen gingen bij elkaar zitten op het dek, kletsten nog wat, veel gelach. Uiteindelijk vertrok iedereen richting hun kamers om te rusten.
Na wat gewoel, gezucht, gapen, en wat keren dat het laken naar beneden viel, was Daniel het zat, Hij kon gewoon niet slapen.
Hij sloop zijn kamer uit en liep het dek op.
Hij tuurde vooruit richting de volle maan, Hij zuchtte diep, sloot zijn ogen, ademde frisse lucht in.
Toen hij zijn ogen weer opende, zag hij wat vreemds.
‘’Mist? Hoe komt dat nou weer hier? Een seconde geleden was het hier nog niet..’’ dacht Daniel.
De mist kwam dichterbij en hing rondom de boot, Er was wat vreemds aan die mist, Het had een rare kleur, en het bewoog zo snel.
Daniel stak zijn hand uit en greep in de mist, Het gleed langzaam over zijn hand, Het voelde koud aan.
Hij zuchtte en dacht ‘’het is maar mist, kalm aan zeg…’’
Toen hij zich omdraaide zag hij dat de mist de boot in ging
Hij stapte vooruit ,ging naar binnen en hij sloot het luik, De mist was in de boot en baande zich een weg onder alle deuren door.
Hij draaide zich om, Hij hoorde een raar geluid van kamer 1.
Hij stond voor kamer 1 waar Tatiana en Marloes overnachtten en klopte op de deur.
Er was geen geluid meer, pure stilte.. Misschien had hij het zich verbeeld?
Plotseling kwam er een luid gekrijs uit de kamer, Daniel schrok en opende de deur.
Hij schrok zich helemaal lam, Zijn hart sloeg wel 10 keer per seconden, Zijn ogen werden zo groot als een tennis bal, want in de kamer, Lagen Tatiana en Marloes allebei op de grond, omringt door bloed, Tatiana was overduidelijk vergaan, Marloes strekte haar arm uit naar Daniel, ‘’Hel…. Help… mij’’ zei ze zachtjes terwijl haar lichaam schokte en haar hoofd neer viel op de houten vloer.
Daniel wou haar redden, maar werd uit de kamer getrokken en de deur werd dichtgesmeten.
Hij keek achter zich, Niemand? Wie heeft hem eruit getrokken? Wat is er gebeurd met Marloes en Tatiana? Wie of wat heeft hen iets kunnen aan kunnen doen in het midden van de oceaan?
Hij besloot naar zijn kamer te gaan en iedereen gelijk wakker te maken, maar hij werd tegen gehouden, alsof hij vast zat,
De deur van kamer 1 ging langzaam krakend open, De kamer was leeg! Alsof er nooit iets gebeurd was, Geen bloed, geen meisjes, Helemaal niks, alleen een beetje mist nog van buiten die vervolgens richting the gang zweefde .
Daniel kwam los, en liep de kamer in.
Het was compleet leeg,! Ook hun spullen waren weg.
Niks onder het bed, geen teken van leven te vinden.
Daniel keek in de bedden, ook niks..
Vervolgens hoorde hij gerommel in zijn eigen kamer.
Hij liep er op af, en wou de deur openen, maar hij was op slot.
‘’Jongens doe die deur onmiddellijk open!’’ zei Daniel luid terwijl hij op de deur bonkte.
Geen geluid uit kamer 2
‘’Jongens!!’’ schreeuwde hij tegen de deur.
Anthony deed de deur open, terwijl hij in zijn ogen wreef zei hij ‘’Wat moet je nou man? Het is 3 uur in de nacht!’’
Daniel greep hem vast ‘’Marloes en Tatiana zijn dood Anthony!’’ zei Daniel in zijn gezicht
Anthony keek hem met open mond aan ‘’Maak geen grapjes gast, ben je serieus??’’
‘’Ik ben nog nooit zo serieus geweest’’ zei Daniel ‘’Ik zal het laten zien, Loop even mee’’

Met zijn tweeën liepen ze richting kamer 1, Daniel wees de kamer in.
‘’Zie je wel? Ze zijn er niet, en hun spullen zijn weg!’’
Anthony zuchtte ‘’Man, jij hebt wat slaap nodig, ze zitten waarschijnlijk gewoon boven te kletsen.. Of aan het zwemmen’’
‘’Maar!’’ protesteerde Daniel.
‘’Maar niks’’ antwoordde Anthony ‘’Kalm gewoon en ga slapen, Morg….’’
Anthony kon zijn zin niet afmaken Sophie tikte hem aan op zijn schouder.
Hij draaide zich om en zag dat Sophie aan het huilen was
Ze had haar hand op haar schouder, er kwam veel bloed uit.
‘’Sophie! Gaat het? Je arm!’’ Zei Daniel angstig.
‘’Het gaat niet Dan’’ snikte ze ‘’ Michael en Susan zijn dood… En ik ook bijna!’’
‘’Wat!!!??’’ schreeuwde Anthony
‘’Ze zijn dood!! Ze lagen in mijn kamer, dood, en nu zijn ze plotseling verdwenen!
De mist gaat ons pakken jongens!’’ zei Sophie met tranen in haar ogen
‘’dan zijn alleen wij drieën over.. ‘’ zuchtte Daniel.
‘’Maar Marloes en Tatia..’’ probeerde Sophie nog te zeggen, maar Daniel schudden zijn hoofd.
‘’ Maar.. wat bedoelde je met mist Sophie?’’ vroeg Daniel terwijl hij zijn hand op haar andere schouder legde.
‘’Die mist maakt ons allemaal af! Ik weet niet precies hoe het kan, Maar hij heeft alle andere af gemaakt!’’ zei Sophie onrustig.
‘’Ik wist wel dat er iets mis was met die mist.. ‘’ zuchtte Daniel.
Anthony keek schaapachtig naar Sophie en Daniel.
‘’Wat nou Anthony? Geloof je me niet?’’ vroeg Sophie.
‘’Jongens..’’ zuchtte Anthony ‘’Het is maar mist.. Mist kan helemaal niks! ‘’
‘’Zeg dat maar niet te hard..’’ zei Daniel zacht.
‘’Mist kan helemaal niks!!’’ schreeuwde Anthony door de boot heen.
Plotseling werd hij razend snel in kamer 1 gesleurd, Hij schreeuwde en riep Help!
De deur ging dicht, Daniel beukte met zijn zij tegen de deur, Maar toen de deur open ging was het al te laat.. Anthony lag morsdood op de vloer.
Sophie verbleek en kreeg tranen in haar ogen, Daniel omhelsde haar.
‘’We moeten hier echt weg!’’ zei hij
‘’Maar hoe? We zijn in the middle of nowhere! ‘’ zei Sophie
Ze keek Daniel angstig aan.
Ze schrok op ‘’Daniel! Ik zit vast!’’ zei ze
‘’Nee! Niet jij! Jou mag niks over komen!’’ zei hij tegen haar.
‘’Het is te laat! red jezelf!’’ zei Sophie in paniek.
‘’Ik laat je niet alleen!’’ zei hij
‘’Alsjeblieft? Ga!’’ zei ze‘’red jezelf alsjeblieft!’’
‘’Maar!’’ probeerde Daniel nog, Sophie drukte haar lippen tegen de zijne, net voordat ze elkaar nog in de ogen konden kijken werd Sophie naar achter getrokken.
‘’Red jezelf Daniel!!’’ schreeuwde ze nog.
Ze werd kamer 3 in gesleurd en de deur viel dicht, Daniel probeerde de deur open te breken, Maar helaas, Zij lag op de vloer omringt door een plas bloed.
Daniel streek nog met zijn hand door haar haar, en rende gauw weg.
De mist was in de hal, en hij hoorde stemmen.
‘’het is jou tijd Daniel…. ‘’
Hij zat met zijn handen in zijn haar.
‘’Nee!’’ schreeuwde hij
Hij rende door de mist heen richting de deur.
Iets greep in zijn been en hield hem tegen
Hij voelde iets om zijn nek gaan, alsof hij vastgegrepen werd, daarna werd in de lucht getild en kon geen adem meer halen, zijn beeld werd bijna zwart door luchtgebrek, totdat iemand hem uit de mist trok.
Hij opende zijn ogen en zag dat het Sophie was.
‘’Maar! Ik zag? En bloed en..’’ stamelde Daniel.
‘’Ik… was nog niet…. helemaal dood… Ik heb mijn laatste .. kracht.. aan jou gegeven.. Ga alsjeblieft…….’’ zei ze zacht, Haar ogen sloten, en haar ademhaling stopte.
Ze was nu echt weg..
Daniel wou bijna een traantje laten vallen, Maar dat kon niet, Hij moest nú weg!
Hij schopte de deur open, rende naar buiten, en sprong in het water.
Hij hijgde en keek achter zich, De mist nam het schip over, Het was overal.
Langzamerhand werd het anker naar binnen getrokken en voer het schip uit zichzelf weg.
Daniel keek het na,
Hij zwom richting de haven en greep een stuk hout wat een eindje verder lag.
Na een tijd zwemmen had hij de aandacht van een andere boot getrokken en werd hij binnen gebracht.

Het is nu 20 jaar geleden dat dit alles heeft plaatsgevonden
Maar elk jaar komt Daniel nog naar de haven en herdenkt wat er die dag allemaal gebeurt is.. Niemand geloofde hem, iedereen denkt dat hij gek is.
Maar toch als hij op die dag bij de pier staat kan hij het bootje van 20 jaar geleden omringd door mist zien rond dwarrelen op de grote oceaan, met Marloes, Tatiana, Michael, Anthony en Sophie, op het dek zwaaiend naar hem..

Monica Sandell

Author: jeroenstamgast

Paul Kemp

Author: jeroenstamgast

Door een onzichtbare magneet zitten wij bij verjaardagen in de tuin van huize Kuyt meestal naast elkaar.
Daarbij raken wij niet uitgesproken en valt vooral de gemeenschappelijkheid van onze passies op.
Zou het niet meer kunnen missen en kijk er alweer naar uit!

Onderstaand liedje schreef ik als 16 jarig knaapje voor een meisje uit Heemstede.
Het was de tijd van de Cyprus-conflicten en Aartsbisschop Makarios.

HET STILLE STRAND

Ik lig hier op het stille strand
Van Cyprus onder Griekenland
De zon schijnt boven op m’n rug
De zee deint kalm heen en terug

Kijk om mij heen en heb geen rust
M’n ogen dwalen langs de kust
En plots zie ik daar vlak vooraan
Een man op één der rotsen staan

Het was een grote blonde Griek
Met snor en brons gelaat
Zijn lichaam glansde van het zweet
En z’n borst was zwaar behaard

M’n handen zoeken naar een kam
Ik sta meteen in vuur en vlam
Bij ’t zien van deze Griekse held
Een bron van kracht en bruut geweld

Hij ziet me en komt naderbij
Hij knielt en oh dan kust hij mij
Maar ach ’t is slechts van korte duur
Want achter hem rijst weer een figuur

Het was een grote zwarte Turk
Met volle woeste baard
Z’n tanden waren hagelwit
Maar z’n ogen keken kwaad

De Turk grijnst eens heel gemeen
Mijn Griek is weldra op de been
Er volgt een vreselijk gevecht
De torn is groot de haat is echt

Hier in de Middellandse Zee
Vind men ook geen pais en vree
Uit angst geef ik een harde gil
Vlak naast me hoor ik “droom je Wil”

Weg was de grote blonde Griek
Weg ook de zwarte Turk
Keerde terug tot de werkelijkheid
Lag naast m’n man in Urk
Lag naast m’n man in Urk

Gerrit Kuyt

Author: jeroenstamgast

19 oktober 2012

In deze digitale wereld, die overloopt van de ”social media” is het toch leuk om een persoonlijk compliment te krijgen.
Wat kan er op, tegen een vriendelijke open blik, een warme stem en handdruk??? Zeker geen digitaal gefotoshopt mini-afbeeldinkje, voorzien van een door de spellingscontrole gecontroleerde tekst, dat 1-2-3-zomaar op het schermpje van je mobieltje verschijnt.
Nou ja, je kunt het opslaan, versturen enz.
Alles via de digitale snelweg, kun je er altijd ff naar kijken, maar dat is dan ook het enige.
Zo, dat moest ik even kwijt!!!

Hallo Jeroen,

Als oud klasgenoot op de P.A. te Beverwijk en gelukkig nog steeds goede vriend vond ik het heel leuk om je site even te bewonderen. Inmiddels liggen er bijna 40 jaren tussen onze eerste ontmoeting en in die tijd is heel wat gebeurd.
Beide onze studie afgemaakt, beide getrouwd, jij geweest, en 2 dochters, tja waar blijft de tijd. Vele bezoeken aan het Lantaarntje met alle gevolgen van dien, een roemruchte schoolreis naar Neuwied met een eerste optreden onder de naam ‘’Ausserordentliche Lehrergruppe’’waaruit een pril Matthew Quintal ontstond, goed voor enkele optredens in en rond Beverwijk, Heemskerk en Uitgeest, schoolfeesten, tuinen aanleggen in Amsterdam en Castricum met Kees o.l.v. Jan Twisk.
Vakantie in Gulpen, vakantie in Ouistreham
Toch elkaar weer gevonden na een lange periode van ‘’ieder zijn eigen weg zoeken’’ en de muzikale draad van de jaren 70 weer opgepakt, zij het een stuk ‘’gerijpter’’ en rustiger.
Ieder een eigen band, Bangers&Mash en Tizzmtog
De muziek blijft als een rode draad tussen ons doorlopen en dat is maar goed ook. Als Fisherman’s Bend (jaja Bend met een e)met z’n tweetjes, bestaan we inmiddels ook al aardig wat jaartjes en het verveelt nooit.
Maar genoeg gekletst, ik heb nog wel een schriftelijk aardigheidje, wat ik neergeschreven heb als 16 jarige knul in 1969. Allerlei in mijn ogen magische ontwikkelingen op kunst en cultuurgebied vlogen door mijn blikveld en gedachten, evenals een aantal maatschappelijk en sociale nieuwigheden.
Wat was dat een tijd, maar dat zullen de jongeren van nu ook wel zeggen in dit fantastische digitale tijdperk, waarin het onmogelijke digitaal mogelijk kan worden.
Het is een gedichtje, rijmpje wat ik na enige blikverruimende trekjes van een nogal fors uitgevallen sjekkie gevuld met samengeperste hars van de hennepplant, zomaar uit mijn BIC balpen liet rollen.

Wij leven voort en voort, zij die komen,
zij die gaan, tot in het eeuwige land,
dat, als het bestaat, een van onze eerste
stappen in het oneindige zal zijn.

Ik vind het na 43 jaar nog steeds een grappig dingetje.
Groet,
Gerrit Kuyt

Anoniem

Author: jeroenstamgast

Op voorwaarde van anonimiteit heb ik van mijn beide dochters toestemming gekregen om dit filmpje uit 2010 op de website te zetten.
Toen ik het voor de eerste keer zag, kreeg ik meteen literaire associaties.
Vandaar de titel: ” Die Verwandlung” , vrij naar Kafka.

Jan Stam

Author: jeroenstamgast


Een plek met een verhaal.

Zo door de jaren heen, zijn er plekken op deze aarde waar gebeurtenissen hebben plaatsgevonden, die steeds weer in je herinnering terug komen als je daar bent of er langs komt. Soms leuk of soms droevig. Of een beetje allebei.
Zo een plek is, het kippenbruggetje over de Delft bij het Zwarte pad in Haarlem-N.

Het was in de winter van 1950/51 dat ik, 6 jaar oud met mijn vriendinnetje, Tilly, naar het ijs op de slootjes ging kijken. Over de weilanden van boer Vink liepen we naar de Jan Gijzenvaart. Daar staken we de weg over naar de Delft. Tilly ging op het kippenbruggetje staan en ik liep over het ijs naar een wak om een stuk ijs af te breken.
Dat ging mis en ik glee het wak in. Ik kwam weer naar boven en wist me boven het water te houden. Tilly riep, kom er uit, we moeten naar huis.
Omstanders probeerde mij uit het water krijgen wat niet erg lukte.
Toen kwam er iemand met een ladder aanlopen, legde die neer en een jonge vrouw kroop er over heen en haalde mij eruit.
Kom, zei iemand, we brengen je naar de Jeugdherberg aan de overkant.
Dat wil ik niet, schreeuwde ik, daar is het eng met een knuppel uit de zak.
De Jeugdherberg lag tussen de tuinen en de weilanden ver van de bewoonde wereld.
Voor ons kinderen was het een eng gebouw. Herberg deed ons denken aan dat sprookje met die rare herbergier en die ezel.
Met geen tien paarden kregen ze mij daar heen. Aan de kant van de weg stond meneer Rooijers van de Plantenziektekundige dienst, die vlakbij onze school woonde.
Dat jochie is van melkboer Stam, ik breng hem wel naar huis. Zo mocht ik vóór bij hem op de motorfiets en reden we weg.
Mijn moeder schrok zich een hoedje, toen ze mij zag en hoorde wat er gebeurd was.
Gelukkig werd ze niet kwaad, terwijl we niet alleen naar het ijs hadden gemogen.

Ze kleedde me uit en droogde me af en legde me in bed.
Het was goed afgelopen. Van Ome Jan en tante Bep kreeg ik een ansichtkaart met de beste wensen. De postzegel van 2cent was niet afgestempeld en ik ben hem weer op de bus gaan doen. Gek dat ik zoiets ook niet vergeet.
Het is thans een andere brug maar wel op dezelfde plek.

______________________________

Vakantie in het Oostblok.

 

Het was in september 1970 dat ik met vriend Bob op bezoek ging bij kennissen van mijn ouders in Wenen. Ook hadden we besloten om een week naar Budapest te gaan.

Van te voren hadden we op de ambassade van Hongarije in Den Haag een visum aangevraagd. Ter plekke moesten we onze paspoorten afgeven aan een oud mannetje die daarna achter een gordijn verdween. ‘Kom oe volgen week ophalen, goedag’. We kregen wel een reçu, maar zien we ze ooit nog terug? Dat dus wel. Een prachtig bladgroot stempel was de visum. Echt een collecters item. Helaas is het paspoort ooit vervangen.

 

Het moment om naar Budapest te gaan.
Op het Intourist reisbureau in Wenen hadden we de boot geboekt om over de Donau naar Budapest te gaan. Wij naar de Donaubrücke waar de boot gelegen is .
Wat een prachtige boot, maar nauwelijks passagiers. Er kwam een matroos aan en hij vroeg, was wollen Sie? Nach Budapest, zei ik. Is privat schiff. Von iemand aus Roemenië, bleek. Onze mini vleugelboot lag aan de andere kant.
Met dat bootje en een stuk of 6 halfdronken Scandinaviërs  hadden we een prachtige tocht over de Donau. In de loop van de avond meerden we af aan de kade in Budapest.
Daar stonden een paar taxi’s. Voor f 1,50 bracht één van hen ons naar het Astoria Hotel in het centrum. Bij de receptie werd een groot boek doorgebladerd, er zijn nog 2 eenpersoonskamers vrij. We konden voor één nacht boeken. Het hotel stamde uit de tijd van de Habsburgers en kelners en het brood volgens mij ook.
Iedere dag moesten wij ons om 12 uur melden en weer boeken voor de volgende nacht. Volgens mij was het meer controle, want er waren wel 80 kamers en slechts 10 gasten.
Wij nog kijken naar afluisterapparatuur achter schilderijen of in schemerlampen.
Niets te vinden.

 

Uit eten aan was ook een belevenis.
We vonden een leuk restaurant, namen plaats en kregen de menukaart ( in het Hongaars Etternlap)  Wat er opstond was niet voorradig. De kelnerin adviseerde ons de spécialité.
Een geweldige schotel met groenten, vlees, aardappelpuree, champignons en uien.
Voor zes gulden per persoon. We bestelden 2 flesjes bier. Ze begreep het niet.
Aan de tafel naast ons zaten een paar jongens uit oost Berlijn. Eén daarvan werkte in Budapest en sprak wat Hongaars.
Wat bleek, men bestelde meestal één flesje. Nooit twee tegelijk.
Met één van de Duitse jongens heb ik nog contact gehad, na lange tijd nu weer (dat is een ander verhaal). We hadden een leuke tijd in Budapest.

 

Na een week gingen we terug naar Wenen, met de trein.
Dan denk je, ik koop een kaartje ’enkeltje Wien’. Zo werkt dat niet. Eerst naar het bureau Intourist, formulier invullen, terug naar het station en wachten bij een loket.
Daar betaal je met Hongaarse florijnen het stuk tot aan de grens en vandaar naar Wenen in westerse valuta. De afstanden werden wel in hun voordeel berekend.
De plaatsen voor ons waren bezet en niemand sprak Duits of Engels. De conductrice vroeg onze kaartjes en begon een hele tirade af te geven in het Hongaars en gooide de kaartjes op de grond. We snapten er niets van. De mensen om ons heen zwegen.

 

Als we in de verkeerde trein zitten, bijvoorbeeld naar Roemenie, zei ik, komen we toch niet verder als de grens, we zien wel.  De bel ging voor hert diner, dat we besproken hadden. Het was een belevenis om, terwijl de avond valt, te dineren met uitzicht op de poesta’s. met Hongaarse muziek uit de luidspeaker.
Zo kwamen we toch bij de grens met Oostenrijk.  De trein en alle passagiers werden gecontroleerd. Eenmaal in Oostenrijk, toen we terug kwamen bij de coupé begonnen de jongelui daar ons in het Duits en Engels van alles te vragen.
Het bleken studenten te zijn uit Roemenië voor een uitwisseling met
Oostenrijk.
Mijn suède booties vonden ze geweldig. Kan je die kopen in Wenen?
Toen ze hoorden, dat wij uit Holland kwamen, vroegen ze ( je gelooft het niet), wonen jullie in molens met allemaal tulpenvelden rond om?

 
In die tijd kwam je echt in een andere wereld. Langs de belangrijkste straat waren posters opgehangen met afbeeldingen van de rellen in Amsterdam tijdens het huwelijk van Beatrix en Claus met de tekst  ‘Dit is het westen, het staat in brand’.

 

Dit even tussen haakjes; Het tweede woord wat ik nooit vergeet in het Hongaars is;
( Nöklap , dat betekend damesblad. Als wij ’s morgens uit het hotel kwamen,waar het vrouwtje stond met de tijdschriften, keken we of de nieuwe nöklap er lag en zij maar lachen) Dit even onderons. (vrouw=nök)

 

Nu is het na al die jaren er heel veel veranderd, verwesterd.
Dat ik het zo noch heb mogen meemaken, is mij heel dierbaar.
Echt een bijzondere belevenis

______________________________ 

 

Muziek om van te houden

 

Ooit ging ik in 1954, 9 jaar oud met mijn even oude buurmeisje en haar moeder naar Zuid-Duitsland voor 4 weken.
We gingen haar oma en andere familieleden opzoeken in o.a. Kempten en Obertsdorf.
Daar maakte ik van die dorpsfeesten mee en zag het dansen, Schuhplattler. Haar oom speelde op de citer.
We zagen de films van Heidi und Peter en zo leerde ik de Beierse Volksmuziek een beetje kennen.
Mijn moeder ging jaarlijks naar de KRO-revue van Gerard Walden en Berry Kievits. Later toen mijn broertjes en ik wat groter waren, mochten we ook mee.
Daar zag ik Christine Spierenburg en Bert Robbe. Zij zongen o.a. operette-liederen. Prachtig vond ik dat.
Op de middelbare school hadden we muziekles van André Kaart. Hij was ook nog dirigent van Die Haerlemsche Muzyckamer.
Door zijn goeie manier van lesgeven, leerde je meer van de muziek op allerlei gebied. Je raakte enthousiast, zelfs voor de opera.
Toen ik in de 60er jaren en ook later Wenen bezocht, was het vanzelfsprekend om de Staatsopern, de Volksopern en Theater an der Wien te bezoeken .
Verschillende opera’s en operettes heb ik er gezien. Gravin Maritza en La Traviata hebben nog bijzondere herinneringen. Onvergetelijk.

Maar ook door een goede vriend, die in de Nieuwe muziekhandel in de Leidsestraat ooit heeft gewerkt en veel van opera’s en klassieke muziek wist, heeft mij heel wat laten ontdekken.
De zaak verkocht ook toegangskaarten voor concerten. Zo heb ik met hem ooit Joan Sutherland mogen horen en zien in Amsterdam.
Gelukkig heb ik nog platen en CD’s van muziek op dit gebied.

______________________________

 

 

Misschien is het leuk om mijn ‘schilderkunst’ te laten zien.

Sinds een jaar of vijf ben ik, na mijn pré pensionering, bij atelier van Jan Verdonk gaan iconen schilderen.
Als kind had ik boven mijn bed een kleine afbeelding hangen van een icoon.
Wellicht is toen mijn interesse voor iconen ontstaan.
Later zag ik ze ook in musea en kerken tijdens vakantie reizen naar Rusland en Griekenland.
Maar ook de geschiedenis, de verhalen en de legendes van iconen hebben mij altijd geboeid.
Bij bij atelier Jan Verdonk schilderen we volgens de Grieks-Kretensische school.
Jan Verdonk heeft zijn opleiding in Griekenland gedaan bij Meester Neoklis.
Tegenwoordig zijn er verschillende iconenschilders een eigen stijl gaan ontwikkelen, veelal in een eigentijdse vorm.
Hierdoor is de discussie ontstaan door verschillende scholen of je dit al of niet nog icoon mag noemen of zijn het religieuze afbeeldingen.
Ik denk maar zo, doe waar je plezier in hebt.

______________________________

 

 

Dingen die gebeuren.
 
Het is 1944.
Een paar dagen voor Dolle Dinsdag word ik op 2 september geboren als 3de zoon in het gezin Stam te Haarlem-Noord.
Toen ik 14 dagen oud was, moest ons gezin evacueren, net als vele Haarlemmers die boven de Jan Gijzenvaart woonden. De bezetter wilde de wijk slopen om een vrij schootveld te verkrijgen bij een mogelijke tankaanval van de geallieerden.

 

Mijn vader had een adres gekregen van een echtpaar in de Planetenbuurt.
Toen de mevrouw hoorde, dat er drie kinderen bij waren, wilde ze ons niet.
We konden toen terecht bij een zuster van mijn vader en haar man in de Indische buurt.  Zij hadden ook drie kinderen.
In het begin woonden wij boven en zij beneden. Toen alles echter schaarser werd, zoals voedsel en brandstof,  werd besloten om gezamenlijk te eten en  één zitkamer te gebruiken.  Zo liep het langzaam naar de winter toe.

 

Ik werd ziek en moest naar het ziekenhuis, de Mariastichting.
Mijn lichaam nam geen vocht op en ik droogde langzaam uit.
Later vertelde mijn moeder, je was net een gevild konijn. Het ging er meer en meer op lijken, dat ik het niet zou halen.
Iedere dag kwam mijn moeder op bezoek en daarna, op weg naar huis, ging ze altijd naar de Mariakapel in de Jansstraat om te bidden.                                                                                                                                                                                                                       In de kapel werd gedurende de Hongerwinter vanaf november tot de dag van de bevrijding dagelijks onafgebroken van ’s morgens tot ’s avonds 7 uur, de rozenkrans hardop gebeden.Langzaam aan begon ik beter te worden. Volgens de dokter had ik een wil om te leven. Dat zag hij in mijn ogen, vertelde mijn moeder. Er lag nog een kindje in het ziekenhuis, ook al ver heen. De moeder daarvan vond het maar overdreven van mijn moeder om dagelijks naar de kapel te gaan om te bidden.
Ik heb het overleefd en het andere kindje is gestorven. Geen antwoord op, waarom?

 

Helaas is de kapel niet meer dagelijks geopend wegens vernielingen en diefstal.
Juist omdat het zo een bijzonder plek is met een historisch verleden. Jammer.
Het eikenhouten Mariabeeld is van omstreeks 1500.
De kapel, onderdeel van Jozefkerk, staat aan de rand van het Begijnhof.
Intredende begijntjes moesten daar een kaars offeren.
Er zouden ook mirakels hebben plaatsgevonden. Eén wil ik noemen.
Een reeds vier jaar oud jongetje had nog geen tanden. Op aanraden van een priester schonken zijn ouders een set zilveren tanden aan het Mariabeeld. Toen braken onmiddellijk de tanden door bij het jongetje.

______________________________

 

 

 

 VERKEERDE VRIENDEN

 

Brutale jochies bij ons in de arbeiderswijk.
Walter woonde daar met zijn moeder. Hij zou een kind van een Duitser zijn.
Eric met rood haar. Met zijn ouders en een paar broertjes, die helemaal niet op hem leken, woonde hij naast het poortje van het steegje. Dan Gerard nog, die een beetje loenste. Maar zei er niets van, want je kon dan een klap op je smoel krijgen.
Gerard had heel wat broertjes en zusjes, maar een aantal daarvan was door de kinderbescherming weggehaald.
Mijn broertje Bert en ik kwamen uit een keurig katholiek  middenstandsgezin.
Walter, Eric en Gerard zaten op de Openbare Lagere School met meisjes.
De moeder van Walter ging wel naar de katholieke kerk. Ze ging nooit te communie. Wij wel, want wij zaten op de katholieke jongensschool.
Na het avondeten mochten wij niet meer naar buiten en om zeven uur naar bed. Vanuit het kleine zolderraampje zagen wij de drie jongens nog lekker ravotten op straat. Wij konden er alleen maar van dromen.

 

Met luilak, vroeg in de ochtend, konden we ook eens ondeugend zijn. Belletje trekken en de deurknop vast binden. We zagen, dat onze drie buurtjongens veel spannender dingen deden. Ze smeerden de ramen vol met plaksel, plakten er kranten op en gooiden glas kapot, alsof de ramen waren ingegooid. Broertje Bert vond het geweldig en wilde best vriendje worden met hen. Dat gebeurde ook.
Op een dag zei Gerard tegen Bert, wij gaan een valkuil maken en dan moet jij gekke Jansje gaan pesten. Dan komt altijd haar moeder naar buiten en wil jou pakken.
Dan ren je naar het landje en spring over de valkuil en dan, let maar op, valt zij er in, lachen joh.  Het lukte. Bert was geslaagd.
Rookt jouw vader, vroeg Walter aan mijn broertje, Ja, zei hij, Chief Wip. Soms moet ik een pakje voor hem halen bij de sigarenboer. Heb je zelf al gerookt? Nee, zei Bert. Als je een gulden bij je thuis pikt, kan je sigaretten kopen en gaan we roken in het poortje. Als je dat doet, kan je lid worden van onze club ‘De Zwarte Hand’.
Club van stoere jongens. Daar trapte Bert in en met een beetje hulp van mij lukte het en stonden we later te roken in het poortje. We werden betrapt door een buurvrouw en kregen thuis flink op ons donder. Dat hield Bert niet tegen om met ze om te gaan. Kom maar eens naar ons clubhuis, zei Walter tegen Bert. Stiekem liep ik achter hen aan over het paadje achter de tuinschuurtjes.
Daar is de bouw van een kerk. Alleen de funderingen en de eerste vloer zijn klaar.
Bij een opening kropen ze naar binnen. Daar zaten ze met z’n viertjes.
Wat doen ze nu?  Ze doen hun broek uit en de gulp open van de onderbroek. Kijk, zei Eric, ik heb al schaamhaartjes en jij? Ik ook, zei Walter en mijn pik wordt stijf als ik er aan trek. O, Bert doet het ook. Gelukkig horen ze mij niet. Ik smeer ‘m.

 

Opeens was Walter verhuisd en Gerard opgehaald door de politie. Eric verdween uit zicht. Maar goed ook zei de buurvrouw, die jongens waren verkeerde vrienden voor uw zoontjes.

——————————————————————-

 

Op de dagkalender las ik een leuk gedichtje, zonder naam van wie.
iets voor de site?
 
In iedere kleine appel
daar lijkt het wel een huis.
 
Want daarin zijn vier kamertjes
precies als bij ons thuis.
 
In ieder hokje wonen
vier pitjes zwart en klein
 
Die liggen daar te dromen
van licht en zonneschijn.
 
Leuk?
Groet
Jan Stam

 —————————————————————–

 

Wellicht een verhaal voor de stamtafel.
 
27 mei 2013 overleed Gisèle d’Ailly op 100 jarige leeftijd.
Dertien jaar geleden heb ik haar voor het eerst ontmoet en dat was het begin van een bijzondere vriendschap.
Menigmaal gingen we samen op stap of we bezochten elkaar.
Zo ook op woensdag 9 april 2003. Samen met Henk ging ik op bezoek bij Gisèle op de Herengracht.
We bekeken foto’s van het tochtje naar Kortenhoef met o.a. het bijzondere graf van de kunstschilder Flip Hamers.
Daarna hebben we geluncht aan de keukentafel met de lekkere broodjes van Landskroon.
Na de lunch wilde Gisèle graag naar de Zaansche Glas in Loodzetterij aan de Looiersgracht.
Toen we daar aankwamen, bleek de zaak gesloten te zijn, vanwege werkzaamheden buiten de deur.
Gisèle stelde voor om naar het Tropenmuseum te gaan vanwege een mooie expositie over de VOC tijd in Indië.
Dan lopen we naar het Leidseplein via de Prinsengracht en nemen daar de tram, stelde ik voor. Dus deden we dat.
We liepen nog maar net op de Prinsengracht en hé kijk, Galerie Stam. Grappig een naamgenoot.
De deur is open, zei Gisèle, we kunnen naar binnen en zo liepen we de trapje af en zagen een meneer staan schilderen.
Hij was bezig met een schilderij als onderwerp ; Gay parade. Gisèle vond het prachtig, alleen de figuren niet zo.
De schilder heet Matthijs, de zoon van Jos Stam, schilder en leraar. Aan de stamtafel hebben we gezellig zitten praten en bleken mogelijk ver familie te zijn.
We kenden beiden de dames Stam van het heilige beeldenwinkeltje in Haarlem.
Zo ontstond een nieuwe vriendschap met de mensen van de Galerie, o.a. Matthijs, Carla, Donna, Cécile, John, Patrick, Nina, Monica en nog meer.
Maar ook met Giselle ontstond er een band. Zij heeft verschillende keren de Galerie bezocht en nodigden hen ook uit bij haar thuis.
Toen wij 1 juni afscheid namen van Gisèle op het kerkhof van Stompe Toren in Spaarnwoude, kwamen veel herinneringen naar boven.
Door haar ‘ontdekten’ wij Galerie Stam. Een bijzonder geschenk.
 

 

——————————————————————-

Theo Bos

Author: jeroenstamgast

Matthijs Stam

Author: jeroenstamgast

Hoi Jeroen,
 
Hier, zoals beloofd, mijn bijdrage aan je stamtafel.
Op het ene schilderij staan we zelf afgebeeld: het gezin Stam in zijn gloriedagen op het Heemskerkse strand.
Op het andere schilderij zie je onze voorouders in een bootje op het strand.
Pa is dus de enige die op beide werken te zien is.

Groet,

Matthijs

Toevoeging van Jeroen: Het schilderij is inmiddels verkocht aan Suzan & Paul Davis, White Plains New York
en is dus de Atlantische Oceaan over gevaren. 
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

pater Jan den Ouden

Author: jeroenstamgast

Wijlen pater Jan den Ouden, collega en vriend van mijn vader, kwam regelmatig bij de familie Stam over de vloer en in die zin zou je dus van een ‘stamgast’ kunnen spreken.
Toen mijn vader overleden was hebben we hem gevraagd een woordje bij de crematie te doen.
Tijdens dit woordje (en hij bezat de gave van het woord!) las hij een gedicht voor dat hij ter nagedachtenis aan mijn vader geschreven had.
Dit gedicht is later opgenomen in zijn bundel ‘…worden woorden verhalen’.
Door het nu op mijn website te zetten herenig ik als het ware twee vrienden want, zoals pater Jan den Ouden op de crematie sprak: “Ook vriendschap moet gekoesterd worden tot over de dood.”

Jos Stam

het hart hebben
om waan en werkelijkheid te scheiden
een nieuwe droom te modelleren
gewoon met je vingers
voorzichtig tastend langs de contouren
van een kleine nabije wereld.

klank en kleur en vorm ter hand nemen
oversteken uit deze oorden
naar nieuwe ergens anders
nooit eerder gezien

jezelf prijsgeven
langs de grens van de clownerie
wijze kermisklant
wijsgerige nar
kind uit een vioolkist

een levenlang dansend
op een strakgespannen koord

uiteindelijk gevallen
heel wit toen
alle kleuren losgelaten
erfenis van een heel rijk man

in de stilte van zijn afwezigheid
penseel en fluit geborgen
wordt overal nog het verhaal gefluisterd
van een wijs en goed mens
langs de muren van ons bestaan
rechtsonder zijn naam
die velen twee keer leven deed
en kinderen voor altijd bewaarde
ik heb zoveel redenen om te vermoeden

dat hij leeft
en peinzend toekijkt
om een hoek van de eeuwigheid
nu alles ontward is
aan het scheppen voorbij